สวัสดีครับ เริ่มเลยนะครับ ผมตรวจเจอโรคแพนิค ได้ประมาณ 1 ปีแล้วครับ อาการคือ ใจสั่น กลัว หน้ามืด แน่หน้าอก คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ เป็นอยู่แบบนี้ ประมาณ 10-15 นาที อาการพวกนี้ ก็จะขึ้นและหายไป แล้วอาการพวกนี้ มันนึกอยากจะมันก็เป็น ผมเป็นแบบนี้ ตลอด เกือบ 1 ปี และได้เข้ารับการรักษา ที่ รพ. เอกชน แห่งหนึ่ง(ระบบประกันสังคม) หมอหาสาเหตุไม่ได้ จ่ายยา ลดกรดบ้าง บอกเราเป็นกรดไหลย้อนบ้าง จนวันนึงอาการมันก็กำเริบมาอีก แต่คราวนี้ผมอาการมันนานกว่าทุกครั้ง ผมเราต้องแอดมิด ที่ รพ. หมอสรุปว่า ผมเป็นกรดไหลย้อน ฉีดยาลดกรดให้ ผมต้องหยุดงานถึง 3-4 วัน เพราะมันเหนื่อยมากๆ เดินลงบันได ยังเหนื่อย ผมจึงตัดสินใจไม่หาหมอแล้ว ยอมทนกับอาการ จนปล่อยเวลา มาเนินนาน เป็นปี ไม่รักษา ทนมันเริ่มหนักจนเป็นการ ไม่คุยกับคนในครอบครัว ไม่คุยกับคนที่ทำงาน อยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียว อยากจะคุยก็คุย ถ้าไม่คิดจะคุย ก็ไม่คุยเลย จนเพื่อนที่งานแนะนำให้ไปหมอ จนผมได้เปลี่ยน รพ. ในระบบประกันสังคม จากรพ. เอกชน เป็น รพ. ของรัฐ ยอมที่จะเสียเวลา กับ คนเยอะๆๆ ครับ จนหมอ รพ. รัฐ เริ่มการตรวจใหม่ทั้งหมด จนเจอโรคความดันสูงเป็นโรคแรก (แจ้งก่อนนะครับ ผมอายุแค่ 33)หมอ อายุรกรรม ส่งตัวต่อ ไปที่ ศูนย์หัวใจและหลอดเลือด ได้ทำงานตรวจทุกอย่างแล้ว ปกติหมด ผมเอง ณ ตอนนั้นไม่ยอมรับคำรักษาขอหมอ เพราะ อาการมันมีตลอด แต่หมอกลับบอกว่า ปกติ จนหมอ ส่งตัวไปหาหมอจิตเวช เท่านั้นแระครับ มันคือทางออกของปัญหา ทั้งหมด หมอจิตเวช ได้ให้ผม อัดวีดีโอ เล่าอาการตั้งแต่แรก จน ถึงมารักษาที่ รพ.
ผมเป็น โรคย้ำคิดย้ำทำ (Obsessive-Compulsive Disorder: OCD ตั้งแต่ตอนเด็กผมไม่รู้เลยว่ามันมีโรคแบบนี้ด้วย ผมเป็นโดยไม่ปรึกษาใคร และสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จนจมปลักอยุ่กับมัน นานพอสมควร ผมจะเล่าเรื่อง บุคลิกและความคิดของผมหากใครเป็นอยู่ ก็อยากให้ได้แชร์ความคิดว่าเราไม่ได้เป็นอยู่ฝ่ายเดียว ผมยอมรับว่าทรมานจริงๆ ใครจะตลกก็ขําได้ แต่มันคือเรื่องจริง ตั้งแต่สมัย ป 4 5 6 ผมก็มีปัญหาเรื่องเกี่ยวกับบุคลิก ผมชอบมองคนบ้า ชอบดูคนแปลกๆ จนติดหรือปล่าวไม่รู้ ผมเริ่มมีอาการจิงๆ ช่วง ป. 6 เพราะชอบมองคนบ้าที่ชอบ นํ้าลาย พอเริ่มเข้า มัธยมม.
คือกำลังสงสัยว่าตัวเองจะเป็นโรคนี้หรือเปล่าคือมีอาการคิดไปเองคิดมากวิตกกังวลความคิดที่ไม่นิ่งนี่คิดตลอดเหมือนแบบอะไรมันร่องลอยวนไปมาแล้วจะชอบมีคำพูดติดปากพยายามจะไม่พูดไม่คิดแต่บางครั้งก็เผลอพูดขึ้นมาเอง เป็นแบบนี้มา 5 ปีพึ่งมาเริ่มมีอาการหนักๆก็ช่วงหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ช่วงเเรกไม่หนักมากพอโอเคเเต่ช่วงหลังหนักขึ้น เเ้ลวเริ่มทำอะไรซ้ำๆเช่นเปิดหนังสือต้องเปิด2ครั้ง ตอนนั่งทำงานโต๊ะเหมือนความคิดจะลอยไปใต้โต๊ะ ลอยไปทุกเเต่จะบอกตัวเองดึงความคิดนั้นไว้ แบบนี้เรียกว่าเป็น ocd ไหมแล้วจะมีวิธีรักษาหายไหม คือเราเหนื่อยมากเลยหงุดหวิดด้วย(@_@)
ผลการค้นหา 1034 โรค ocd รักษา แพ็กเกจที่คุณอาจสนใจ ทำเลสิกวันนี้ ที่คลินิกหรือรพ. ใกล้บ้านคุณ เริ่มต้นที่ 0 บาท ลดสูงสุด 25650 บาท จองผ่าน HD ประหยัดกว่า / จ่ายทีหลังได้ / ผ่อน 0% ได้ / พร้อมแอดมินคอยตอบทุกคำถาม! กด 38 ผลลัพธ์ รีวิวโรงพยาบาล 0 หลายคนเห็นด้วยว่ารีวิวนี้มีประโยชน์ คุณคิดว่ารีวิวนี้มีประโยชน์หรือไม่ ดูแพ็กเกจเพิ่ม
ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล 270 ถนนพระรามที่ 6 แขวงทุ่งพญาไท เขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร 10400 หน่วยตรวจผู้ป่วยนอกจิตเวชศาสตร์ (บริการทางการแพทย์ ด้านจิตเวชศาสตร์) อาคาร 4 ชั้น 2 โทรศัพท์ 02-201-1235 หรือ 02-201-1726 สำนักงานภาควิชาจิตเวชศาสตร์ (บริหารทั่วไปและธุรการ) อาคาร 3 ชั้น 7 โทรศัพท์ 02-201-1478 หรือ 02-201-1929 โทรสาร 02-354-7299
ผมสมองทํางานไม่เต็ม100 เพราะใช้งานหนัก ไปช่วงที่เป็นโรค ตอนนี้ผมกําลังซ่อมแชม 2. ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขกับความเป็นอยู่ ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา 3. ผมรู้สึกว่าสมองผมยังอยู่ใน ถ้วยพลาสติกหครอบหัว เวลาไปใหนก็รู้สึกว่า วิญญานเหมือนไม่ได้อยู่ในตัว รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว ไร้ค่า ทั้งๆที่ทําบางสิ่งอยู่ ใครหายจากนี้ โรค OCD นี้แล้วเป็นอย่างไรมั้ง ถ้าใครเป็นอยู่แล้วอยากปรึกษา หรือมีใครให้คําแนะนํากับผมเพิ่มเติม
ไป แต่จากโรคนี้ทำให้รู้ว่ามีครอบครัวที่เข้าใจ เวลามีปัญหาครอบครัวจะช่วยทุกๆอย่าง แต่กับคนในครอบครัว ไม่ค่อยจะได้ปรึกษาอะไรเท่าไร เพราะเวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร หรือประเด็นอะไรกับคนในครอบครัว แต่กับคนรองข้างนี่ยากมากที่จะเข้าใจ กับการเป็นโรคนี้ ใครเคยเป็นโรคนี้แล้วหายขาดบ้าง แนะนำที ว่าต้องทำอย่างไร เคยรักษาด้วย "จิตบำบัด" ตามคอร์สของหมอ ก็หายไปพักใหญ่ๆ แต่ก็กลับมาเป็นอีก
คือว่า... เราเป็นแพนิค เราเป็นโรคขี้วิตกกังวลมากเกินไป เราขี้กลัวทุกสิ่งอย่าง จนแฟนเราด่าเราว่า เป็นอะไรมากปะ ถึงเป็นนั้นเป็นนี่ตลอด ก่อนหน้านี้เราไปหาหมอกลางดึกบ่อยมาก ประมาณเที่ยงตีนึง คือเรามีอาการใจสั่น ใจหวิว จะเป็นลม เหมือนกำลังจะตาย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีมีอาการปกติทุกอย่าง พอไปถึงรพ.
บอกเลยค่ะคราวนี้เป็นหนักมาก มันทำให้เราหมดและสูญเสียความมั่นใจของตัวเองไปเลย วันๆไม่อยากทำอะไร อยากเอาแต่นอนไม่อยากคิดอะไรเลย วันๆคิดซ้ำๆไปซ้ำมา นี่เราชอบผู้หญิงด้วยกันเองรึเปล่านะ เห้ย!
เรื่องที่เราวิตกกังวลส่วนมากจะเป็นเรื่องสุขภาพและเรื่องการใช้ชีวิตโดยการไม่ประมาทในแต่ละวัน) แสดงความคิดเห็น